Deze week ging ik min of meer door plichtsgevoel daartoe gedrongen naar een dankstond voor gewas en arbeid. Het bleek dat er meer plichtsgetrouwe lieden waren want een klein groepje getrouwen had zich in het kerkje verzameld. Samen met de koster, beamist, organist en een goedwillende amateur als voorganger.
Doordat de voorganger zulke onnavolgbare, haakse bochten sloeg in zijn toespraak had ik alle tijd om na te denken.
Zo kwam ik tot de conclusie dat dit soort diensten niet echt tot de verbeelding spreken en de belangstelling miniem is.
Zou dat wellicht komen doordat dit soort diensten en zeker de preken niet meer aansluiten bij de tijdgeest?
Ik denk namelijk dat het directe verband tussen God – zegen – Arbeid niet meer zo ervaren wordt. Zoals ook geen direct verband (meer) gelegd wordt tussen God – ziekte of God – lang leven.En dan bedoel ik het algemene denken, zoals we ook allemaal geloven dat de aarde rond is en echt niet plat als een groot uitgevallen pannenkoek.
Bij ziekte denken wij automatisch aan microben, een bacterie, een virus, dna-storingen maar niet aan een direct door God gezonden verkoudheid als waarschuwing voor wat dan ook.
Bij ziekten van de geest denken we toch niet direct aan demonen of iets in die geest en roepen geestenbezweerders te hulp.
Bij gewas leggen we eerder relaties met vaste hogedrukgebieden, wegblijvende depressies zodat de natuurlijke omstandigheden meer of minder ideaal zijn voor een goede oogst. En ook de regels van de markt, vraag en aanbod, komen het eerst bij ons op wanneer we aan de resultaten in financiële zin denken.
Er zijn mensen, die wel geloven aan een direct ingrijpen en sturen van God in het dagelijkse leven. Maar echt rekenen daarmee wordt gereserveerd voor speciale gelegenheden. Wij rekenen in het leven van alledag met de normale tijdgeest.
Dat betekent natuurlijk wel dat dankstonden voor gewas en arbeid op de oude manier dan niet functioneren en niet meer aanspreken. Men kan dat soort geloof niet meer opbrengen. Dat is voorbij.
In de preken, ik spreek in het algemeen, wordt daar nog wel vaak vanuit gegaan. En de afstand met de beleving van de hoorders groeit en groeit. En mensen stemmen met hun voeten. Secularisatie heet het dan.
Wanneer we met andere ogen naar de dankstond zouden kijken, kan dat misschien enig leven blazen in zo'n moment van bezinning?
Wanneer we op zo'n moment gewoon dankbaar met elkaar zijn dat onze inzet vrucht heeft gedragen? Onze bijdrage in de vorm van werk, betrokkenheid enzovoort, resultaat heeft laten zien? En dat we dankbaar zijn dat het kon en dat we er toe in staat waren?
Ook heeft die dankbaarheid gevolgen. Want wij zetten toch de opbrengst om in kapitaal. In geld om zaken te kopen die we nodig hebben, zekerheden te verschaffen, ons leven aangenamer maken of verfraaien? En daar kunnen we dan enige ethiek bij betrachten. En fair play spelen en solidariteit hebben met anderen, die soms op de verkeerde tijd, verkeerde plaats onder de zon staan of zitten? Dat minder gezegend ook onze zorg is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten