Geestelijke gezondheid

Er is een soort publiek debat op Urk ontstaan over de jeugd en onze houding ten opzichte van de jeugd. Louwe Kramer nam het voortouw met een een gelegenheid tot het laten horen van stemmen en stemming. Wordt inmiddels vervolgd met een gelegenheid voor de jeugd om zich uit te spreken.

Allereerst is het toe te juichen dat mensen zich laten horen. Zoals de geïnterviewden door het Urkerland, de mensen die bij de 'Louwe-bijeenkomsten' iets te berde brachten, B & W, raad. En ingezonden brieven schrijvers en forum-posters. Redactionele stukjes en Lumme deed met een column mee. Zo ontstaat er toch zoiets als een publiek debat.

Uiteraard gaat ieder op basis van gelijkberechtigd het debat aan. Denk ik. Maar dat is toch misgedacht. Dominee Brons heeft daar heel andere gedachten over. In zijn ingezonden stuk spreekt hij zijn misnoegen uit over de kakofonie van stemmen tijdens de bijeenkomst in de afslag en inhoudelijk vond hij ook weinig dat hem aansprak. Ja, de woorden van de burgemeester konden zijn waardering wegdragen. Daar is verder niets op tegen. Het is een mening onder vele. Maar zo denkt dominee Brons er niet over. Hij geeft zijn mening een bovengemiddeld gewicht. Niet op basis van specifieke deskundigheid, wat zou kunnen. Nee hij institueert zijn mening want 'geroepen dienstknecht' en dus logischerwijs met absolute autoriteit. Dat slaat dan wel de discussie dood. Daar is geen vechten tegen.

Dat brengt mij op het punt van geestelijke gezondheid. Ook aangeroerd in de column 'Gelatafel' bij Lumme.

Ik bespeur een hele grote spanning in onze samenleving tussen de (nog altijd) gewilde vrome opvoeding aan de ene kant en de opvoeding van de jeugd tot kritisch zelfstandige deelnemers aan de samenleving. De nieuwe generatie heeft andere ideeën en bekijkt ook de elementen van de vrome opvoeding met kritische ogen. Zet vraagtekens, stelt vragen, zoekt grenzen.

Velen zijn bang voor die ontwikkeling en zetten van de weeromstuit vol in op de vrome opvoeding. En geven daarbij geen ruimte voor het ontwikkelen van eigen visie, het verwerken van normen en waarden tot een ingebed systeem in hun eigen wereldbeleving. En dat kan alleen maar door een autoritaire opvoeding, cq prediking, catechese etc. Absolute opvattingen zonder ruimte voor discussie, zonder ruimte voor andere opvattingen. Dat vertaalt zich ook in gedrag in andere kringen zoals de gemeenteraad. Die verwordt dan soms tot een evangelisatieoptreden en niet tot sturing van de politieke wensen.

Het is interessant om de mening van de hoogleraar aan de Apeldoornse universiteit daar eens tegenover te zetten. Daar klinkt toch een andere toon hoewel uit dezelfde kring als Ds. Brons.

.