Niegeninniegentigtig was ze in kwam te sturreven. Et mos allemaol gank, gank. Alliendes de eemel kriet. In de bomen om et karkof dingen mie in druupen van et emelwaoter. De raven in de boomen zeenen: “Ze eawen er onger de groend edrokt. “
De femilie zat binnen de korste keren om de tafel in et kleane kamertjen om of te urreven. Nou zou et weezen. In de kesse sting achter de rollen ullen in dessies et kissien van Klaossien. Dat was een vermaard kissien in de iele femillie. Toe Klaossien ofelegd worde, adden ze verzichtig et sleuteltjen an et kettekien om er nekke ofedoon. Et mog ers wegraken. Et zou weezen! Klaossien ad altoos ezegd tuugen ‘r dochters in laoter kleandochters: “Zurg dat er een mast after de ullen legt”. Et dekseltjen klikte eupen. In et kissien lag alliendes een brieffien. “Gien moed vist ok” sting er op.
(Bedoeling was: sprookje in 150 woorden, inclusief titel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten