Pasen 2014 - Een slagje gedraaid....

Soms word je aangenaam verrast. Dat komt, eerlijk gezegd weet ik me niet zo goed raad met christelijke feestdagen. Zeker wanneer ze langer dan twee dagen duren en uitgesmeerd worden over langere tijd. In de sociale media werd je alom geconfronteerd met mensen die uit Paas-overwegingen overgingen tot andere gedragspatronen, die toch vooral bekend gemaakt moesten worden. Ze facebookten niet meer gedurende 40 dagen. Of ze consumeerden minder overdaad dan ze normaliter zouden doen (dat heet dan vasten). De computer werd niet gebruikt. En ergens las ik, dat iemand geen tv zou gaan kijken. Oei, oei. In de kerken wordt een mini-marathonnetje gehouden met een reeks kerkdiensten uitlopend op eerste Paasdag. En de EO gooit er een enorm spektakel tegen aan: De Passion. Ik kijk er naar en voel een zekere ambivalentie. Wat moet ik hiermee? Tweemaal heb ik de Matheus-passion bijgewoond. Ooit een keer in de gereformeerde kerk in Emmeloord, waarvan ik me alleen het groepje waarmee ik was, herinner. En nog niet zo lang geleden een keer in het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam. Die mij ontroerde. Enerzijds omdat een cadeautje was van mijn kinderen, anderzijds door de zeer intieme uitvoering wars van theatrale uitspattingen. Puur. Klein gehouden en daardoor groots. Zondag schoof ik aan in een kerkdienst waar dominee Stolk uit Lelystad voorging. En in het theatrale gedoe dat toch een beetje heerst deze dagen in christelijke kringen, zag hij kans door de kern van het verhaal een klein beetje te draaien je uit je comfortzone te halen. Het grote, kosmische gebeuren opeens terug te brengen tot een intiem moment aan de voet van een kruis. Gefocust op het plaatje: Moeder – zoon – vriend. En te wijzen op het feit, dat elke gebeurtenis een verleden heeft en een toekomst. En vanmorgen las ik in mijn lijfblad Trouw ook een artikel over een filosoof, Giorgio Agamben, naar aanleiding van een te verschijnen boek, Pilatus versus Jezus. Ook daar de 'normale' kijk net een slagje gedraaid. Als Jezus op Goede Vrijdag bij Pilatus wordt voorgeleid, botsen twee werelden met elkaar, schrijft filosoof Giorgio Agamben. Een ultieme confrontatie, waarin niets is zoals het lijkt. tekst De confrontatie van twee speelvelden, die even langs en over elkaar schuiven. Speelveld een dat van Pilatus. Het wereldrijk Rome dat onderzoekt of hier sprake is van een direct gevaar voor de stabiliteit of tenminste gevaar voor de status quo. Speelveld twee, het rijk Gods, dat volgens Jezus nabij was en waar hij tot de dood toe trouw aan zou zijn. En je begrijpt opeens dat ondanks taal er geen communicatie mogelijk is. De ultieme oplossing van Pilatus: Je doet maar.... zolang de gevestigde orde maar niet in gevaar komt. Geen echte veroordeling wel een executie. En de vraag nu, wie heeft er eigenlijk gewonnen? Of anders gezegd, welk rijk zal winnen? Jezus bracht in het intieme moment, gevangen door Johannes in zijn evangelie, naar voren: Maria, geliefde discipel, ik draag jullie mijn boodschap, mijn levensdoel over. Jullie ontvangen mijn Geest. En inderdaad, het werkt(e). De boodschap van de vroege kerk: Kom en deel in het discipelschap, wie of wat je ook bent. Met liefde en trouw als basis voor de gemeenschap. Velen kwamen tot het geloof, lezen we later. Eerlijk gezegd, zeggen deze stille krachten mij meer dan het extatische van de Passion. Goede paasdagen gewenst.