Bach

“Wat is traditie?” Dat was de vraag, die onze docent voor ons, toehoorders, stelde tijdens een college over ‘Secularisatie’. De vraag is gemakkelijk te stellen maar het antwoord duurde ongeveer een interessant uur college. Traditie is niet langer een massief, betonnen pakket met opvattingen, geloofsinzichten, regels over wat wel en wat niet, kleding, normen en waarden, een vast wereld- en Godsbeeld. We denken dat immers stiekem vaak nog wel een beetje. Want het is comfortabel om te menen dat je als het ware op het eindpunt staat van een ontwikkeling en nu precies het goede pakket hebt waarmee je het leven door kunt. Helaas is dat niet het geval. De traditie van ons geloof is een doorgaande stroom. Er vallen aan het begin stukjes af en aan het eind groeit er steeds iets bij. De landschappen veranderen, de coulissen verschuiven. Dat vraagt om nieuwe interpretaties. Op herijking van onze opvattingen. De samenleving verandert dus moeten we nieuwe antwoorden proberen te vinden die passen bij onze tijd en cultuur. De vragen blijven. Onze docent gaf een voorbeeld. De Bijbel is de neerslag van ervaringen van gelovigen die oprecht proberen door te geven wat zij als tekenen van God in hun leven zagen. Hun antwoorden op de vragen van hun tijd binnen hun cultuur. Wanneer wij ernst maken met die herijking en proberen ons traditionele brilletje af te zetten en opnieuw aan het lezen gaan in die Oude Woorden, ontdekken we ook dat het nog niet zo eenvoudig is. Dat de evangelisten ons hun kijk op Jezus Christus geven zoals zij Hem ervoeren of zagen in hun leven en cultuur. Dat je ook niet zo eenvoudig terug kunt vinden wat Jezus zelf zei en bedoelde. “Ik ben niet gekomen om de Wet af te schaffen maar om hem te vervullen” – vrij geciteerd. Hij geeft een nieuwe interpretatie van de Thora. En dat werd Hem niet altijd in dank af genomen, gezien de twistgesprekken die ons zijn overgeleverd in het Nieuwe Testament. “Zo blijft de vraag actueel”, zei de docent, “en moeten wij die steeds weer beantwoorden.” Hij keek ons vorsend aan over z’n bril: “Wie zegt u dat Hij is?” Er viel even een stilte. Toen klonk een ringtune van een mobieltje. Bach, cantate 147. “Jesu, Joy of men’s desiring”. Dat verzin je niet. KJR