Krokodillentranen

Krokodillentranen In de Kerstkrant van het Urkerland stond vorig jaar een column van Arjan Baarssen. Hij zag helaas nu een tweedeling opdoemen op Urk. Twee Urken, een behoudend en een vooruitstrevend Urk. En dat is, volgens Arjan, geen goede ontwikkeling. Dat moeten we niet willen. Want, zo concludeert hij op het eind, er is maar een Urk! Hoe waar! Toch heb ik een wat onbehaaglijk gevoel bij zijn conclusies. Het gevoel dat hier iets niet klopt. Ik ben eerst maar eens bij mijzelf gaan afchecken of ik tot Urk I of Urk II behoor. En klaar met afvinken, denk ik, dat ik me tot het vooruitstrevende deel moet bekennen. Ik vind namelijk dat we een eigen verantwoordelijkheid hebben voor ons doen of laten. Wil ook dat er een keuzevrijheid is. Uiteraard betekent dat niet dat ik van de vrijheid – blijheid ben, alles moet kunnen, zeg maar. Nee, gewoon zoals Paulus dat al eens pastoraal zei: Staan in de vrijheid maar niet alles is wel gevoegelijk. Vrij geciteerd. Op het punt van de feestjes heb ik een tijdje geaarzeld want niet zo'n fuifnummer, maar ook dat bevestigend beantwoord. In de geest van Prediker 3 vers 12 en 13. Dus de conclusie: Ik ben vooruitstrevend. Nu over de oorzaak van de tweedeling. Arjan zie de coalitie, die er nu zit, als een kroon op een ontwikkeling van gereformeerd naar reformatorisch. Een voorlopige kroon althans. Het moet nog verder. Want Arjan wil één Urk. Wat bedoelt hij daar nu mee? Er zijn binnen de Urker samenleving verschillen in opvattingen bijvoorbeeld over wat kan en niet kan. Voor wat van buiten Urk gezien wellicht een pot nat lijkt, de werkelijkheid ligt op Urk gedifferentieerd. We blijven dus zitten met de vraag, welk "één Urk"? In mijn beleving begon die tweedeling al in mijn lagere schoolperiode. Er kwam toen een reformatorische school. En plotseling konden de vaderlandse liederen niet meer door de hele schooljeugd worden gezongen tijdens de aubade. De reformatorische kindertjes moesten afgezonderd “Piet Hein, zijn naam is kleiheihein” zingen. Arjan juicht blijkbaar deze tweedeling toe. Niet samen wat kan en alleen afzonderlijk wat beslist moet”. Nee een heuse eigen zuil. Met alles erop en d'r aan en uiteraard reformatorisch. Nu is daar op zich niets op tegen. Die vrijheid heb je. Om je te organiseren langs reformatorische lijnen. Als middel om je groep te emanciperen. Als doel op zich lijkt het meer op mijding van de rest. Maar dan niet zeuren dat er een tweedeling ontstaat waardoor bevolkingsgroepen volkomen bij elkaar langs leven. Dat de binding wegvalt. En we blijven steken in “eurlui” en “zullie”. Volgens Arjan is het voldoende wanneer er door de wethouder(s) maar keurig het beleid wordt uitgelegd (of ze niet altijd verantwoording moeten willen afleggen). Wel dat de reformatorische zuil moet beseffen dat ze niet alleen voor de eigen achterban zaken regelt. Met permissie, hier geloof ik geen hout van. Moet ik nu echt aannemen, dat men bereid is om met inzet mee te werken aan gezamenlijke oplossingen voor jeugdwerk, buurtwerk, sociaal-cultureel werk? Dat men bereid is zich in te zetten voor praktische oplossingen door enig water te doen bij hun klare wijn? Daar heb je toch geen absolute beginselen voor? Zo gauw, politiek gezien, het niet gaat over financieel-economische vraagstukken, kom je heel snel in aanvaring met reformatorische opvattingen. Hoe groot was en is de bereidheid vanuit de reformatorische hoek om mee te werken aan ontspanningsmogelijkheden, jeugdzorg en dan niet alleen noodhulp, culturele ontwikkeling, sport, buurtwerk, etc. dan vind ik daarvan weinig terug in van wat Arjan zegt over de gewenste politieke opstelling. En dan de waarschuwing voor de vooruitstrevende personen. Die moeten zich realiseren dat op Urk nog steeds veel meer kan dan een rechtgeaarde refo kan verkroppen. Zo, zo. En wat is dat dan? Er is een ketencultuur met ongecontroleerde drank(mis-)bruik die om durf vraagt om goed aan te pakken en zich daarbij te realiseren dat men niet alleen voor eigen parochie bezig is. Een goed sociaal-cultureel beleid dat snakt om een stevige nota? Dan de uitsmijter het advies voor alle vooruitstrevende Urkers: ontplooi initiatieven die bijdragen aan de leefbaarheid van Urk! Goed Arjan weet dus wel waar die weg moeten komen. Maar voor de zekerheid paalt hij de ruimte direct weer af, want “Uit ervaring weet u inmiddels vast wel wat kan en niet kan”. Een bittere ervaring misschien? En zo komt ook het addertje uit het gras. Van Arjan mag alles, mits reformatorisch. Verdriet over twee Urken? Krokodillentranen.